Zdrowie, medycyna

portal - tu - https - http - www - www - blog - strona - tam - blog
MOCZNICA 9 lutego 2014, Doktor No comments Mocznica (uiaemia) jest to samozatrucie ustroju spowodowane niewydolnością wydzielniczą nerek. Przyczyną mocznicy może być każdy przeciągający się bezmocz. Poza tym występuje ona w zapaleniu kłębków nerkowych, w marskości nerek, w utrudnieniu odpływu moczu. Przyczyną pewnej postaci niewydolności wydzielniczej nerek jest niedobór chlorku sodowego. Ponieważ azotowe produkty przemiany materii wydzielają się do światła kanalików jedynie poprzez wymianę z cząsteczkami soli kuchennej, brak tych ostatnich powoduje wybiórczą niewydolność wydzielniczą nerek. Jest to tzw. mocznica hipochloremiczna. Patogeneza mocznicy jest bardzo złożona. Mocznica nie jest w każdym razie wyrazem wyłącznie zatrucia azotowymi produktami przemiany materii. Ani mocznik, ani kwas moczowy wstrzykiwany w dużych ilościach nie powoduje objawów mocznicowych. Obecnie uważa się, że azotemia jest jedynie pierwotnym czynnikiem w mechanizmie powstawania mocznicy. Gromadzący się we krwi mocznik wydziela się częściowo przez błony śluzowe przewodu pokarmowego. Jest on doskonałą pożywką dla bakterii, które zaczynają się gwałtownie rozmnażać. Wyrazem tego jest zwiększenie wytwarzania jadów jelitowych. Wchłaniają się one z jelit tym łatwiej, że mocznik wzmaga przepuszczalność śródbłonków. Wątroba obarczona nadmiarem krążących we krwi związków azotowych traci swoje właściwości odtruwające. Równocześnie niewydolne nerki nie są w stanie tych jadów wydalić. Motyliczka 24 maja 2014, Doktor No comments Występowanie. Niemal kosmopolityczna (z wyjątkiem Australii) przywra pa-sożytująca w drogach żółciowych człowieka (rzadko) oraz przeżuwaczy domowych (owca, koza, bydło) i dzikich (jeleniowate), a także innych zwierząt (Świnia, koń, zając, królik). Motyliczka występuje w południowej Polsce. Budowa i rozwój. Postać dojrzała o zmiennej długości ciała 4-15 mm i szerokości 1,5-2,5 mm, ma kształt lancetowaty i gładką powierzchnię. Dwie przyssawki (gębowa, brzuszna) są słabo rozwinięte, leżą blisko siebie w przodzie ciała. Przewód pokarmowy obejmuje mięsistą gardziel, krótki przełyk, rozwidlający się powyżej zatoki płciowej na dwa proste i ślepo zakończone pnie jelitowe, sięgające tylko do końca środkowej ‚/3 długości ciała. Tuż za przyssawką brzuszną leżą jedno za drugim dwa prawie kuliste jądra, a za nimi również kulisty jajnik. Po bokach ciała na poziomie jąder i nieco poniżej jajnika rozciągają się żółtniki. Macica, składająca się z części zstępującej i wstępującej, wypełnia tylną połowę ciała, biegnąc w licznych pętlach jej końcowy odcinek (metraterm) otwiera się w zatoce płciowej położonej przed przyssawką brzuszną (ryc. 4.14). Jaja ciemnobrunatne, owalne, nieco asymetryczne, z wieczkiem, o wymiarach 36-45 x 22-30 pm, zawierają w chwili składania rozwinięte miracydium. Ma ono sztylecik i skąpe urzęsienie. Larwa nie wylęga się ze skorupki jajowej w środowisku zewnętrznym, lecz dopiero po zjedzeniu przez lądowego ślimaka, np. Zebrina cle- tria, Helicella ericetorum, H. candidula, H. striata lub – rzadziej – En a obscura, Theba cartusiana, Torquilla frumentum. Uwolnione ze skorupki jajowej miracydium wnika czynnie z jelita ślimaka do jego trzustko-wątroby, przekształcając się w sporocystę. Osobliwością dalszego rozwoju jest wytwarzanie się, z kul zarodkowych sporocysty macierzystej, dużej liczby (do 100) sporocyst potomnych, u których z kolei nie powstają redie (pominięcie tego stadium), lecz rozwijają się cerkarie (do 40).